การศึกษาทักษะการบรรเลงขิม ตามแนวทฤษฎีการสอนดนตรีของคาร์ลออร์ฟ สำหรับนักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2 โรงเรียนสาธิต “พิบูลบำเพ็ญ” มหาวิทยาลัยบูรพา

Abstract

การวิจัยในครั้งนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อเปรียบเทียบผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนก่อนเรียนและหลังเรียน ด้านทักษะการบรรเลงขิมตามแนวทฤษฎีการสอนดนตรีของคาร์ลออร์ฟ 2) เพื่อศึกษาทักษะการบรรเลงขิมตามแนวทฤษฎีการสอนดนตรีของคาร์ลออร์ฟ กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการวิจัยครั้งนี้ คือ นักเรียนระดับชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 2ภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2563 ของโรงเรียนสาธิต “พิบูลบำเพ็ญ” มหาวิทยาลัยบูรพา จำนวน 15 คน ได้มาโดยการเลือกแบบเจาะจง (Purposive sampling) เครื่องมือที่ใช้ประกอบด้วย แผนการจัดการเรียนรู้ ตามทฤษฎีการสอนดนตรีของคาร์ลออร์ฟ แบบประเมินผลทักษะการบรรเลงขิมพื้นฐานก่อนเรียนและหลังเรียน แบบฝึกทักษะการบรรเลงขิมพื้นฐาน แบบประเมินผลทักษะการปฏิบัติขิมพื้นฐานก่อนเรียนและหลังเรียน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน

          ผลการวิจัยพบว่า การจัดการเรียนรู้ทักษะการบรรเลงขิมตามแนวทฤษฎีการสอนดนตรีของคาร์ลออร์ฟ ก่อนการเรียนการสอนมีผลคะแนน ค่าเฉลี่ยเท่ากับ x̄ = 8.26 (S.D. = 2.21) มีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 หลังการเรียนการสอนมีผลคะแนนค่าเฉลี่ยอยู่ที่ x̄ = 14.40 (S.D. = 2.32) การประเมินผลทักษะการบรรเลงขิมพื้นฐานหลังเรียนสูงกว่าก่อนเรียนอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 ทางด้านการศึกษาทักษะการบรรเลงขิมพบว่า ส่งผลให้ผู้เรียนมีความรู้ความเข้าใจในดนตรีมากขึ้น (พุทธิพิสัย) มีส่วนร่วมในการเรียนรู้ (จิตพิสัย) และผู้เรียนมีความสนใจกระตือรือร้นในการเรียน (ทักษะพิสัย) หลังจากได้รับการพัฒนาทักษะการบรรเลงขิม โดยใช้ทฤษฎีการสอนดนตรีของคาร์ลออร์ฟ